Zeer regelmatig heb ik het met met mijn supervisanten over de classificatie ADHD. En dan vooral ook over hoe de classificatie wordt verward met een reden van aanmelding, hulpvraag of klacht. Dan wordt een kind aangemeld met de vraag of er mogelijk sprake is van ADHD. En dat het antwoord daarop dan een oplossing zou zijn… Leuke discussies voeren we hierover, waarbij dit boek van Laura Batstra een zeer fijne ondersteuning biedt!
Vouwtjes
ADHD een stofje dat je mist?
Dat ADHD te maken zou hebben met een tekort aan dopamine in het brein is lange tijd het geldende adagium geweest, maar gaat op individueel niveau vaker niet dan wel op. Laura Batstra houdt een pleidooi voor het zien van het ‘probleemgedrag’ in de bredere context, wat maakt dat enkel de op het kind gerichte interventie in de behandeling zelden toereikend zal zijn. Ze maakt daarbij gehakt van het misverstand dat ADHD de oorzaak van hyperactiviteit, impulsiviteit en/of aandachtsproblemen is:
‘Als iemand zegt: ‘Ik ben een schreeuwlelijk, daarom schreeuw ik zo’ of ‘Ik ben vrijgezel, dat verklaart waarom ik niet getrouwd ben’, zul je waarschijnlijk vreemd opkijken. (…) De benaming ADHD geeft geen enkele verklaring voor een overschot aan gedrag of een tekort aan concentratie. Er is niet zoiets als een onderliggende ziekte die resulteert in het ongewenste gedag.’ En waar het in supervisie dan ook vaak over gaat: als we dit over ADHD weten, wat maakt dan dat we in de GGZ zo onnoemelijk veel tijd besteden aan het ‘diagnosticeren’ van dit klachtenbeeld? Wetend dat de GGZ al jaren gebukt gaat onder oneindige wachtlijsten….zou al deze ´classificatie-tijd´ mogelijk ook nuttiger besteed kunnen worden? Stof tot nadenken…